Bir Kara Koyun Hikayesi
Batılıların “Uzak Batı” olarak tanımladığı Yeni Zelanda’da çiftçilik yapan kocasının ülkesine yerleşen İngiliz Fiona Gardner, doğal güzellikleri ile meşhur bu ülkede hayatından memnun görünse de boş oturmaktan canı çok sıkılıyordu. “Can sıkıntısı icatların tetikleyicisidir” düşüncesinden hareketle kendine ‘yapacak bir şey’ bulmalıydı.
Koyun sayısının, insan nüfusunu beşe katladığı ülkede, çiftlikleri dolaşmaya başladı. Sürüden atılacak ‘kara koyunları’ arıyordu. Zira Yen" Zelanda, dünyanın en iyi cins yün veren merinos koyunlarının ev sahibiydi ve bunlardan elde edilen yün balyaları Loro Piana ve Zegna gibi dünyanın en önde gelen lüks kumaş üreticileri tarafından satın alınıyordu. Balyalar önce, Alp Dağları’nın eteğindeki Piemonte bölgesindeki Biella’da bir fabrikaya gidiyor; burada da titizlikle önce ipliğe, sonra da kumaşa dönüştürülüyordu. Ne de olsa iplikler, yemyeşil vadiler arasından akan nehirlerin, ırmakların taşıdığı, şelalelerden süzüp damıttığı sularla bu fabrikalardaki büyük kazanlarda yıkanmanın ötesinde ‘vaftiz edilerek’ kumaş haline getiriliyordu.
